Sex in the city (rólegur Daði, ég er að tala um myndina ;)

Jæja, mikið er rosalega leiðinlegt að vera netlaus. Vinur hennar Xiwen var reyndar búinn að laga routerinn í íbúðinni okkar, en hann virkaði í ca 2 daga áður en ég hætti að komast aftur á netið. Þannig að einu skiptin sem ég nota netið þessa dagana er í vinnunni og þegar ég stelst í tölvuna hennar Xiwen (sem einhverra hluta vegna getur tengst netinu í gegnum kapal, þó mín tölva geti það ekki- mig grunar að ég hafi einhvers konar leiðinlegan eldvegg). Það hefur nú ýmislegt gerst síðan ég bloggaði síðast- líklega er það mikilvægasta að ég er líklega búin að redda mér íbúð. Þetta var ekki sú sem ég vonaðist eftir, heldur minni og dýrari íbúð og hún er lengra frá vinnunni og ekki með húsgögnum :( Hið jákvæða er að hún er mun fallegri og í miklu skemmtilegra hverfi í amsterdam, og svo lengi sem daði fær vinnu tiltölulega fljótt þá ætti þetta að vera ekkert mál fyrir okkur. Ég sendi ykkur myndir um leið og ég get. Við getum flutt inn 14. júlí og íbúðin er mjög nýleg og tiltölulega smekklega uppgerð, með glænýjum heimilistækjum (m.a.s. uppþvottavél). Það er ekkert gestaherbergi, en rúmgóð stofa þar sem má troða gestum, garður og mjög snyrtilegt lítið baðherbergi með sturtu, þvottavél og þurrkara.
Annars er ég búin að vera mjög afslöppuð þessa viku, bara kíkja á útsölur og skokka og svona (dró Xiwen með mér, aumingja greyið. Hún er búin að fitna um ca 10 kíló frá því hún flutti til Hollands og vill endilega að ég gerist einkaþjálfarinn hennar. Erfitt verk, þar sem morgunmaturinn hennar er oreo kex og kvöldmaturinn hennar yfirleitt kæfa og djúsí vanillujógúrt- Where do I start!!).
Síðustu helgi kíkti ég með honum Gesti (leiðbeinanda mínum), konunni hans og tveimur af börnunum (julia og tomas) á 17.júní hátið íslendingafélagsins í Rotterdam. Þetta var bara svona kasúal grill, og auðvitað reyndist það svo að um leið og ég fór að spjalla við eina stelpur þá kom í ljós að við áttum sameiginlega vini. Stelpan heitir sem sagt Ester og er frá Vestmannaeyjum, gömul vinkona hennar Iðunnar (svilkonu) og kynnti meira að segja hana fyrir Tryggva bróður Daða. Konunni hans Gests, Michelle, fannst þetta voðalega fyndið og lýsandi fyrir litla þjóðfélagið okkar (um leið og við urðum voða æstar og kölluðum upp nöfn á íslensku þá vissi Michelle alveg hvað var að gerast ;). Ester er víst í íslenskum saumaklúbb, þar sem þær hittast á ca 6 vikna fresti og borða kökur, og ég er víst boðin að taka þátt í þeim sið. Gaman að sjá hvort það verði eitthvað úr þessu.
Í gær kíkti ég í bíó með nokkrum stelpum af stofnuninni, þ.á.m. Lussy ítalska nemanum og Anesku (báðar á skrifstofunni minni) og við sáum sex in the city í fallegasta bíói sem ég hef nokkurn tíman séð. Þetta var gamalt hús í miðbænum og var byggt eins og leikhús með freskum í loftunum og litlum stúkum og svoleiðis. Við fengum sem sagt prívat stúku þarna og stelpurnar sötruðu rauvín í glösum á meðan myndinni stóð. Rétt áður en myndin byrjaði hringdi auðvitað familían, þannig að ég hafði voða lítinn tíma til að tala við þau, sem ég hefði annars gjarnan vilja gera. Jæja, spjöllum bara betur næst. Myndin fannst mér mjög skemmtileg, og við hlóum mikið að henni. Við vorum reyndar allar sammála um að við þyrftum allar nauðsynlega að fara að versla meira og oftar í ræktina, en að lokum sættum við okkur bara við að fá okkur kokteila á escape við Rembrandtstorgið. Þar var slúðrað fram eftir nóttu (hverjum fannst hver sætur og hver væri örugglega hommi og svoleiðis) svo á endanum misstum við af síðasta sporvagninum og þurftum að bíða 40 mín eftir næturstrætó til að komast heim.
Í næstu viku verður líklega aðeins meira að gera hjá mér þar sem Gestur er að koma til baka af ráðstefnu þar sem hann var alla síðustu viku, þannig að letidögunum mínum er líklega lokið. Ég bara get ekki beðið eftir að losna úr íbúðinni minni á Louweshoek 226, sérstaklega þar sem ég uppgötvaði mér til hryllings um daginn að í eldhúsinu er allt krökkt af bústnum silfurskottum! Þær virðast búa bak við innréttinguna og dúlla sér í hnífaparaskúffunni og vaskinum á næturna, og taka svo af og til kamikaze stökk úr efri skápunum ofan á eldhúsborðið þegar þær vita að við sjáum til :/ Nú borða ég ekki neitt nema það sé í lokuðum umbúðum og þvæ allan borðbúnað aftur áður en ég nota hann ;( Sem betur fer virðast þær láta herbergin í friði, amk. enn sem komið er.
Í fótboltafréttum er það helst að öll lið sem ég og xiwen horfum á í beinni skíttapa, sérstaklega var það sorglegt þegar við fórum prúðbúnar á fótboltakrá til að fylgjast með hollendingum gegn rússum. Stelpurnar voru klæddar í appelsínugult og við vorum búnar að æfa okkur að hrópa "Hup Holland" og allt, og svo var þetta bara hundleiðinlegur og sorglegur leikur. Mikið af sorgmæddu appelsínugulu fólki í bænum þann daginn...
Jamm, veit ekki hvað ég á að skrifa meira. Læt ykkur vita hvernig húsnæðismálin ganga, og svo mega allir krossa puttana mín vegna því að annar vinur xiwen ætlaði að reyna að koma bráðlega að laga netið. Það myndi amk minnka kostnaðinn sem fylgir því að hanga á kaffihúsum (þarf meira að segja að taka sporvagn til að komast hingað). Svo mega allir sem ég þekki sem skrifa blogg alveg fara að bæta við færslum (þið vitið hverjir þið eruð ;) svo maður fái nú einhverjar fréttir af fólki þegar maður loksins kemst á netið.

Kærar kveðjur frá Gómórru,
Helga bráðum ekki lengur heimilislausa

Alein í Amsterdam

Jæja, þá er komið að því að ganga í virðulegan hóp bloggara um allan heim. Daða finnst blogg voða plebbalegt (bara eitthvað fólk að nöldra á netinu) en það er ekki hægt að neita því að þetta er mun hentugra en að skrifa öllum fyrir sig.
Nú er maður sem sagt mættur til fyrirheitna landsins, sem verður svo heimili manns næstu 3-4 árin. Enn sem er hefur þetta bara gengið ágætlega fyrir sig, f.u. húsnæðisleitina sem virðist ætla að vera ein stór flækja. Hann Gestur (leiðbeinandinn minn hérna í Amsterdam) sótti mig á flugvöllinn og skutlaði mér á nýja bráðabirgðaheimilið, Louwesweg, sem er fyrir aftan spítalann. Þetta var nokkurn vegin það sem ég hafði ímyndað mér, dúkur á gólfum, gömul skrifstofuhúsgögn, einbreiður beddi og stólseta frá Ikea sem koddi. Jújú, þetta er hreint og allt svoleiðis, og allt til alls nema ofn, þvottavél (og uppþvottavél fyrir snobbaða), og svo hef ég aðgang að sjónvarpi og neti þegar ég gerist svo djörf að banka upp á hjá henni Xien í stærra herberginu. Hún sem sagt var mætt á undan mér og nældi sér í aðalherbergið með öllum lúxúsnum, en þar sem hún er mjög indæl og vingjarnleg þá fyrirgef ég henni. Netkapallinn þarna virkar því miður ekki í mína tölvu (kommon daði, redda málunum ;/ ) þannig að ég fæ bara að nota tölvuna hennar. En auðvitað er það ekki það sama, þannig að ég er voða takmarkað að hanga á netinu þessa dagana. Mikið er samt erfitt að lifa án þess!! Hrikalegt að verða svona háður án þess í raun að fatta það- tölvan virðist hálf tilgangslaus á borðinu mínu þegar hún er ekki nettengd, ekki einu sinni hægt að skoða mbl eða hlusta á X-ið!
Fystu dagarnir í útlöndum eru auðvitað alltaf erfiðir. Þó að allir séu rosalega næs á Sanquin (blóðbankanum) er það bara ekki það sama að vera vingjarnlegur og vinur. Vonandi kynnist ég bráðlega einhverjum betur, það eru amk tvær stelpur á skrifstofunni minni (ég er með skrifborð!!) sem voru duglegar að spjalla við mig (þær sömu og fóru út með mér að borða síðast) og svo er auðvitað hún Xien sambýlingur minn. Sú var reyndar æst í að gera ýmislegt með mér, vildi kíkja í bíó einhvern daginn, versla föt og fara á djammið, helst allt í einu held ég. Hún talar ágætis ensku, reyndar með sterkum kínverskum hreim, en mjög litla hollensku, þó hún hafi búið hér í tvö ár. Mér skilst að hún eigi fullt af vinum, allt kínverjar að ég held, þannig að diskóferðin ætti að vera mjööög áhugaverð. En þrátt fyrir það læðist alltaf að manni einhver einmanakennd- þetta minnir mig óhjákvæmilega á fyrstu dagana í Graz þegar maður þekkti ekki sálu og talaði varla orð í tungumálinu. Mig langar bara að redda húsnæði sem allra allra fyrst, svo að það sé nú hægt að flytja inn íslenskan strák til að kúra hjá (þeas. Daða). Þessi húsnæðisleit er nú bara brandari; í dag skoðaði ég eina íbúð í þorpi sem heitir Heemstede og er ekki lengra frá amsterdam en Haarlem. Því miður eru samgöngur þangað mjög lélegar (lest til Haarlem og svo strætó á klukkutíma fresti til Heemstede) auk þess sem íbúðin sjálf var nú bara þrepinu fyrir ofan snyrtilegan kamar. Eina nytsamlega sem kom út úr þessu öllu saman var það að ég hitti loks stelpuna sem sér um ódýra húsnæðið hjá Haarlem Wonen, og hún hélt að ef ég gæti reddað eintaki af samningnum, þá ættu leigutekjurnar mínar að geta talist sem tekjur (og þal. ætti ég að geta leigt dýrari íbúð). Einnig deildi hún með mér þeim viskumola að til þess að búa í Haarlem án þess að vinna þar, þá þyrfti maður annað hvort að leigja undir 600 evrum eða deila hluta íbúðarinnar (eins og salerni) með einhverjum öðrum. Og þetta fréttir maður núna!!! Mjög týpískt dæmi um upplýsingaflæðið hérna til væntanlegra leigutaka. Þarna voru líka tveir útlendingar (par) sem samsinntu mér algerlega þegar ég viðraði á þessu við stúlkuna sem var að sýna íbúðina, að þetta væri nú alger lönguvitleysa og næstum því ómögulegt að redda sér húsnæði sem útlendingur. En það dugar ekki að gefast upp, ekki ef ég ætla einhvern tíman að flytja úr þessari heimavist/fangelsi á Louwesweg.
Á laugardaginn spila Hollendingar gegn annað hvort svíum eða rússum, og það verður spennandi að upplifa stemminguna þá. Þeir hafa amk mjög gaman af því að sýna stuðning með því að skreyta húsin sín og gluggana með appelsínugulu (þjóðarliturinn) og eru á svaka vinnings-fart á EM. Ein stelpan á Sanquin var að tala um að fólkið ætti að hittast laugardagskvöldið og horfa á leikinn, hún Lusiana frá Ítalíu, sem er hinn útlendingurinn á skrifstofunni. Það verður áhugavert hvað gerist ef ítalir spila gegn hollandi í úrslitunum, hvoru megin hún lendir við línuna ;)
Annars er ég bara voða mikið að hugsa til alla þeirra sem ég þekki og þykir vænt um: Hún Gunnhildur og litla fjölskyldan hennar í Odense sem eru á leiðinni til Íslands, Svansa systir í sama bæ sem er að flytja þessa dagana (sorrí að ég gat ekki hitt þig þegar ég var í köben :( , Steina í London, mamma, pabbi og Jóhanna sem eru á einhverju flakki um evrópu, amma sem er ein eftir á Íslandi og svo náttúrulega Daði- heimilislaus, atvinnulaus og kvenmannslaus, - það gerist ekki mikið verra en það ;) En svona er þetta alltaf í byrjun, svo fer þetta bara upp á við þegar maður kemur sér betur fyrir. Hver veit, kannski endar maður bara sem einhver helv.. Hollendingur? Ástarkveðjur frá höfuðborg Hassins, Helga